eski türkçe dönemi özellikleri ne demek?

Eski Türkçe dönemi, Orta Asya'daki Türk toplulukları tarafından 6. yüzyıldan 10. yüzyıla kadar kullanılan dönemdir. Bu dönemde Türkçe, Göktürk alfabesi gibi kendi yazı sistemiyle yazılmıştır. Eski Türkçe, önemli bir dönüm noktası olmuştur çünkü Türk dillerinin bugünkü haline doğru evriminde önemli bir aşamayı temsil eder.

Eski Türkçe döneminin özellikleri şunlardır:

1. Kelime dağarcığı: Eski Türkçe dönemi, Türk dilindeki önemli kelime dağarcığı gelişiminde kritik bir dönemdir. Dönemin en önemli karakteristik özelliklerinden biri, Türkçedeki eski kelimelerin varlığıdır.

2. Dil yapısı: Eski Türkçe dönemi, Türkçenin tam anlamıyla aglutinatif dil yapısını geliştirdiği dönemdir. Bu dönemde, kelime kökleri, ekleriyle birleşerek yeni kelimeler oluşturur.

3. Edebiyat: Eski Türkçe dönemi, Türk edebiyatının köklerinin atıldığı dönemdir. Dönemde yazılan metinler, Türk kültürü ve tarihi hakkında önemli bilgiler sağlar.

4. Halk edebiyatı: Halk hikayeleri, masallar ve destanlar, Orta Asya Türkleri arasında yaygın bir şekilde anlatılmış ve dilden dile aktarılmıştır. Bu eserlerde, Türk kültürü ve tarihi hakkında önemli bilgiler yer almaktadır.

5. Dilin farklılığı: Eski Türkçe dönemi, Türkçenin farklı lehçelerinin varlığına işaret eder. Bu dönemde konuşulan Türkçe, farklı Türk toplulukları arasında bir takım farklılıklar gösterirdi.

6. Dini inançlar: Eski Türkçe dönemi, Türk toplumlarında pagan inançların hâkim olduğu bir dönemdir. Bu inançlara göre, doğaüstü güçler ve tanrıların varlığına inanılırken, İslam dini bu dönemde henüz yaygın değildi.